zaterdag 31 december 2016

De OlieBollenTocht

Op deze laatste dag van het jaar nog even een korte terugblik op de OBT 2016.

Waar het op dinsdag nog heerlijk fietsweer was, +/- 9 graden met een heerlijk zonnetje. Kwamen we dinsdagochtend vroeg met z'n allen bedrogen uit. Het KNMI had weliswaar mist voorspeld, maar alleen in het zuiden van het land.
Toen ik echter om 6 uur opstond en mijn ontbijt stond te smeren kon ik het eind van de straat waar ik woon niet zien. Het zat potdicht met mist. Nu ben ik al geen fan van mist en in combinatie met temperaturen rond of onder het vriespunt wordt het er allemaal niet beter op. Ik checkte nog snel de website van het KNMI en zag dat het zicht op de route naar Dronten niet boven de 150 meter uit zou komen.

Om kwart voor zeven reed ik weg uit Nieuwegein en de eerste 20 kilometer waren erg onplezierig. Het vizier van de kap moest een stuk open om ook maar iets te kunnen zien. Langs fort bij Vechten net buiten Houten moest ik mij orienteren op de berm om te zien waar de weg naartoe ging. Ook reden er op deze ochtend nog veel fietser zonder licht. (Ninja's noem ik ze)

Nadat ik eenmaal in de bossen van Bilthoven was, werd het zicht iets beter en kon de snelheid iets omhoog. Net voor de Stichtse Brug reed ik ook nog lek, een grote scherpe steen was dwars door mijn Kojak gegaan. Met tien minuten was ik weer onderweg en net na de Knardijk begon de zon door de mist heen te komen, zou het dan toch nog goed komen.
Om kwart voor 10 arriveerde ik bij het vertrekpunt waar het al gezellig druk was, verkleumd heb ik eerst een paar koppen thee naar binnen laten lopen.


Om half elf de fiets en de kou weer in en begonnen aan de lange tocht. Gelukkig had ik het blog van Paul, (mooi geel is niet lelijk) gelezen over hoe geweldig de omgeving eruit ziet. Want het was een grote grijze zee. Bij aankomst op de koffiestop bij Flevonice werd pas echt duidelijk wat een enorme opkomst er vandaag was, meer dan 200 velomobiel rijders.
Hierboven een foto van de Friese velomobiel die een tijdlang de route voorreed. Ook de velomobiel met de Engelse vlag was een plaatje waard. Binnen heb ik twee koppen warme chocomelk gedronken en ben toen in de andere ruimte bij het haardvuur gaan zitten. Ik was werkelijk door en door koud geworden. Na de stop de lange route weer terug naar Dronten. Voor het binnenrijden van Dronten ben ik echter afgeslagen en de neus van de Quest weer richting Nieuwegein gezet. Ik had geen zin om in het donker door de mist terug te moeten rijden. Ik ben nog even gestopt om de Top2000 op te zetten op de tonen van Bycicle van Queen reed ik de Stichtse brug weer over.
Toen ik die eenmaal over was, werd het zicht weer wat beter. Iets voor vijf uur was ik weer thuis en heb toen een hele lange warme douche genomen. We schrijven nu 31 december en het is buiten nog steeds mistig.









dinsdag 8 november 2016

Winterse speldeprik

Vanmorgen de eerste nachtvorst van de winter 2016/2017 gehad. Echt koud was het niet in de Quest, lange broek en 't shirt met lange mouwen volstond. Wel veel last van dichte mist langs het Amsterdam-Rijnkanaal en het laatste stuk richting Abcoude. Op kantoor aangekomen zaten de ijspegels aan de spiegels en was mijn vizier bedekt met een laagje ijs. Ik kan mij niet heugen dat ik dit eerder heb meegemaakt.



Verder verloopt het woon-werk zijn normale gang, wel veel last van wegwerkzaamheden. Bij Nigtevegt wordt een nieuwe brug gebouwd en daar is de laatste weken een enorme bult zand voor gestort. Bij Utrecht wordt druk gebouwd aan de Daphne Schippersbrug, dit is wel ten koste gegaan van het fietspad :). De wegdelen liggen er al los in, maar moeten nog met elkaar worden verbonden. Om de tuien op spanning te houden staat de brug vol met containers gevuld met water.

Ook is er ter hoogte van Utrecht en Nieuwegein druk gewerkt aan een kabel die langs het fietspad loopt, hierdoor waren om de paar honderd meter delen van het fietspad gehalveerd. het asfalt is daar nu vervangen door klinkers opgevuld met split. Dat bezorgde mij een lekke voorband. Ik heb daarom de Durano's maar weer vervangen voor Kojaks om zo de winter weer lekker door te komen.

Een Quest is wat dat betreft net een molen, want ook daar hebben we vorige week de zomerzeilen (wit) van het wiekenkruis verwijderd en vervangen door bruine zeilen.

Drogen in de najaarszon










maandag 19 september 2016


Reuring langs het kanaal


Veel spannends gebeurd er niet, dus is er weinig te melden om te bloggen. Na de vakantie halverwege augustus de dagelijkse ritten naar Amsterdam weer opgepakt. Wel met een krakend geluid achteruit de Quest. Oordoppen in en muziek op, dan hoor je het niet, maar het gaat toch irriteren, want de Quest hoort geluidloos te zijn. Thuis de fiets dus maar eens een paar keer op zijn kant om te zien waar het kraken vandaan komt, niet te vinden dus.
Ook met dochterlief in de Quest blijf ik het geluid horen. Op 12 september om 5:45 dus maar ingestapt voor een retourtje Dronten. Door een mistige Flevopolder, had ik de 90 kilometer in 2 uur en een kwartier afgelegd. Theo klom in de fiets en bij hem was er uiteraard niets te horen. Vervolgens ik in de fiets en jawel daar was het geluid gelukkig weer. Conclusie van Theo, de achteras. Nadat het achterwiel was gedemonteerd bleek er een beschadiging op de as te zitten die het geluid veroorzaakte. De as is schoongemaakt en omgedraaid weer gemonteerd. Na een half uur was de klus geklaard en liep de Quest geluidloos.

Om niet weer door de polder terug te moeten had ik een route uitgestippeld via Elburg, Epe en via Vaassen naar Apeldoorn. Op dat stuk zaten een paar lekkere klimmetjes. Net voorbij het ’t Harde en Apeldoorn uit. Langs de provinciale weg ging het richting Voorthuizen en vandaar onder Amersfoort langs weer naar Nieuwegein. Na 225 km was ik om 13:00 weer thuis.

Langs het Amsterdam Rijnkanaal is het inmiddels ook druk aan het worden. Op dit moment wordt er gewerkt bij Nigtevegt aan een nieuwe brug over het kanaal. Het grondwerk is na de bouwvak begonnen en een deel van de weilanden wordt ingericht als moeras. 




Iets verderop, bij Nieuwe ter Aa wordt alles in gereedheid gebracht om een transformator over het spoor heen te hijsen. Al maanden werd er naast het spoor gewerkt en nieuwsgierig geworden ben ik toch maar even gaan zoeken op Google. Het blijkt dat er eind van deze maand via het kanaal een transformator arriveert, deze wordt met een drijvende kraan op de weg gezet en met de kraan die aan de andere kant van het spoor staat (foto) over het spoor gehesen. Het lijkt een klusje van niets, maar de rupsbanden van de kraan staan op 24 heipalen, dit om te voorkomen dat de kraan met lading en al in het veen verdwijnt. De transformator zelf weegt overigens 325 ton.



Bij Utrecht is men nog steeds druk bezig met de aanleg van de Daphne Schippersbrug. De onderdelen hiervoor zouden begin september arriveren. Ik denk dat er gewacht wordt tot het transport met de transformator voorbij is. omdat die dan mogelijk niet onder de inbouw zijnde brug doorpast. Eind oktober zou e.e.a gereed moeten zijn, maar dat gaat lastig worden.



dinsdag 28 juni 2016

Mont Ventoux


Zoals al vaak geschreven de Mont Ventoux zou beklommen worden met de racefiets.
Uiteindelijk toch besloten om te gaan, mijn oogleden hadden weer hun normale omvang, dus we zouden wel zien hoe e.e.a. zou gaan.

Op donderdagochtend vertrokken we om kwart over 5 met de auto uit Nieuwegein en dat na een korte nacht met veel regen en onweer. Na een hele dag rijden kwamen zo’n 12 uur later aan in Saint Colombe aan de voet van de Mont Ventoux pal aan de D947. Het uitzicht vanuit het zwembad bij het hotel spreekt boekdelen.



Uitzicht vanuit het hotel

 
’s Avonds zijn we met z’n vijven wat gaan eten in het dorp Bedoin en na het eten konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn we op terugrit naar ons hotel een kilometer doorgereden om te zien hoe de bocht van Saint Esteve eruit zag en hoe erg de eerste meters door het bos wel niet zouden zijn. Gelukkig heb je hier vanuit de auto niet een heel goed beeld van anders was de moed ons gelijk in schoenen gezakt.

Op vrijdagochtend was het om 7 uur ontbijten, want wij wilden om 8 uur aan de rit naar boven beginnen, dit i.v.m. het weer. Het werd die dag namelijk 35 graden.
Eerst hebben we ons laten afzakken naar Bedoin waar nog een foto bij de fontein werd gemaakt en toen was het tijd om eraan te beginnen. De eerste 5 kilometer zijn nog redelijk vlak, tussen de 4 en 5 procent. Samen met collega Cees reed ik al snel voorop de andere drie achterlatend in hun eenzame strijd naar de top. Na een kilometer of vier kwamen we langs het hotel waar we overnachten.


Ons hotel: La Garance



en kort daarna was daar dan de befaamde bocht waar het bos begint. Ik heb Cees (30 kilo lichter en 20 jonger) daar een prettige dag gewenst en weg was hij. In het bos kon ik de eerste 3 kilometer nog een tempo van rond de 9 kilometer per uur aanhouden, maar dit was toch wat te veel van het goede. Tevens kreeg ik mijn verzet niet in de kleinste versnelling (39*28). Iedere keer als ik de 28 schakelde liep de ketting naar het tandwiel ernaast een 25. Ik ben heel even gestopt op het probleem op te lossen, maar helaas. De Ventoux zou vandaag bedwongen moeten worden met een 39*25. Verder dus weer en proberen niet al teveel in het rood te rijden. Na 4 kilometer in het bos haalde ik tergend langzaam twee Belgen in en ik besloot om lekker in het wiel te gaan zitten. Hun snelheid lag maar een fractie lager dan die van mij en zo was ik staat om pratend door het bos heen te komen, ik had dus nog lucht genoeg.

Eenmaal uit het bos komt Chalet Reynard in zicht en daarna zou het allemaal wat minder steil worden. Wat een tegenvaller is dat, want van die verhalen is niet veel waar. Toen ik naar links keek zag ik de weg net zo steil als in het bos weer omhoog gaan, gelukkig duurt het vanaf hier nog maar 7 kilometer. Het werd hier wel wat drukker met fietsers, dus af en toe kon ik eens iemand inhalen.

Voorbij het monument van Tom Simpson begin je aan de laatste kilometer en die is ook van een aardig niveau kan ik vertellen, gemiddeld 10%. Uiteindelijk draai je dan de laatste bocht door en is het nog 100 meter stevig op de trappers om dan voldaan te gaan genieten. Uiteindelijk stond ik na 2 uur en 20 minuten op de top, 5 minuten langzamer dan waarop ik had gehoopt.






 
Na een kilometer of 5 in het bos had ik al besloten om het bij 1 beklimming te laten. Ik vond het in het dal simpelweg te heet om ook nog vanaf Sault omhoog te gaan rijden. Af en toe moet een mens zijn gezonde verstand gebruiken. Ik heb daarom op de top gewacht totdat mijn andere 3 collega’s boven zouden komen. We hebben daarna nog wat foto’s gemaakt en zijn gezamenlijk terug gegaan naar het hotel. Mijn ander collega, Cees, is er uiteindelijk in geslaagd om 3 maal op 1 dag de Ventoux te beklimmen. Ik moet zeggen ’s avonds was hij niet de gezelligste persoon aan tafel.

De volgende dag hebben we nog een heerlijke fietstocht gemaakt door de Gorges de Nesque. Wat een prachtige rit was dat.

De les die ik heb geleerd is dat ik de volgende keer 10 kilo moet zien kwijt te raken en iets aan mijn bukker moet doen om daar een lichter verzet op te kunnen rijden. Hetzij een compact of een tripple. Ik denk namelijk dat ik de enige die dag ben geweest die met een voorblad van 39 tanden de Mont Ventoux heeft bedwongen.

Wat mij ook opviel is dat er aardig wat mensen zijn die ongetraind aan dit ritje van nog geen 22 kilometer beginnen. Gekleed in gewone kleding met een half litertje Vitel water in de bidonhouder denken zij boven te komen. Zij zijn echter al snel ridder te voet en ja dan sta je daar in dat bos. Toen wij op zaterdagmiddag in Bedoin zaten te lunchen kwam de traumahelikoper weer terug van de top. Later hoorden we dat de Mont Ventoux weer een mensenleven had geeist. Bereid je dus terdege voor als je aan deze onderneming wil beginnen.










 

zondag 19 juni 2016

En toen zei het lichaam stop.

De training voor de Mont Ventoux was in volle gang en de vorm was uitstekend, maar toen…

Op vrijdag 3 juni werd ik wakker met een dik linker ooglid, altijd lekker net voor het weekend. Er stond echter een weekendje Rotterdam gepland samen met mijn vrouw. Gewoon gaan dus, dat oog gaat wel weer over. Op zaterdag wat het geheel nog dikker en roder geworden, maar ach, komt wel goed.

Maandag gewoon naar kantoor met de racefiets en het ooglid begon er alweer wat beter uit te zien. Bij mij leefde het idee, we hebben het ergste achter de rug. Op dinsdag had ik echter het gevoel alsof ik mijn ooglid had verbrand, vuurrood en dus zwaar ontstoken, naar de huisarts dan maar. Met een antibiotica zalf kwam ik weer naar buiten en het smeren kon gaan beginnen. Ondertussen ook het ooglid warm houden om een en ander te laten rijpen.
De woensdag ging, de donderdag kwam en met mijn oog ging het steeds slechter. Ik kon nog kijken door een spleetje en de tranen liepen er continue uit.
Opnieuw naar de dokter, om met een andere antibioticazalf weer naar buiten te komen.

De nacht van vrijdag op zaterdag was echter niet te doen en ’s morgens om 7 uur heb ik de huisartsenpost van het ziekenhuis gebeld. Om acht uur kon ik er terecht, want dan zou er een verse ploeg doctoren aanwezig zijn.
Na het afdoen van mijn zonnebril, zag de arts het gelijk, dat wordt snijden. Na een half uur liep ik als een piraat het ziekenhuis weer uit.



Tevens kon ik gelijk een stevige antibiotica kuur ophalen bij de apotheek. Ook kreeg ik het dringende advies om gedurende de kuur niet te sporten en lichaam zoveel mogelijk rust te geven.

Nu voelde ik ook totaal niet de behoefte om te gaan sporten, want ik voelde mij echt beroerd. We zijn nu een week verder, mijn linker oog is bijna weer geslonken tot zijn normale proporties. Ik heb nu dus een week geen racefiets of Quest aangeraakt.

Uitdaging gaat nu worden om weer helemaal fit te worden, want volgens plan reizen we donderdag a.s. af naar Bedoin om dan de volgende dag aan de klim te gaan beginnen.
Ben benieuwd of mij dit gaat lukken.

vrijdag 27 mei 2016

Onderhoud en trainen op de racefiets


Op 13 mei even naar Dronten gefietst voor een grote onderhoudsbeurt aan de Quest.
Om 05:45 vertrok ik uit Nieuwegein en ben eens niet via Bunnik en Zeist naar Bilthoven gereden, maar via Amelisweerd en de Uithof. Op het vroege tijdstip durfde ik dit wel aan en kwam op dit stuk ook niemand tegen en zo vlak naast de stad Utrecht rijd je dan heerlijk door het bos.

Geheel volgens planning stond ik om vijf minuten voor acht bij de verkeerslichten aan het eind van de Vogelweg, dit ondanks windje tegen. Om half negen stond ik bij Velomobiel voor de deur met een Quest die piepte en kraakte dat het een lieve lust was.
Allert was alleen en ging gelijk met de Quest aan de slag. Fiets op de zij en het voorwiel eruit. Hier was een spaak verdwenen, dus dat moest worden hersteld en het wiel weer opnieuw gericht worden. Tevens bleek de glijbus van de vering kapot, dus ook daar moesten een aantal onderdelen vervangen worden. Na de koffie de Quest omdraaien en het andere voorwiel eruit, ook hier ontbrak een spaak. De vering was gelukkig hier wel in orde.

Daarna begonnen met operatie achterwiel. Het achterwiel was op een vijftal plaatsen ingescheurd (2 cm) rond de gaten waar de spaken de velg ingaan. 





Om erger te voorkomen, had ik gevraagd om een nieuw wiel te plaatsen. Het wiel was al helemaal geprepareerd en alleen de spaken dienden nog even na-gespannen te worden. En toen kon het nieuwe wiel er weer in. Alhoewel ik al 5 jaar in een Quest rij, heb ik zelf nog nooit het achterwiel eruit gehad. Ik vond het een verbluffend gezicht hoe eenvoudig dit eigenlijk gaat.

Na de wielen kwam de lastigste klus. De laatste weken reed ik rond met een krakende en piepende Quest, vooral bij het opgang komen was het niet om aan te horen. Ik had natuurlijk thuis al gezocht waar het vandaan kon komen en alle schroeven en inbusbouten nagekeken en niets kunnen vinden. Allert daarom in de Quest en druk zetten op de pedalen om te kunnen bepalen waar het geluid vandaan kon komen. De body is natuurlijk een prachtig klankkast en we kwamen er niet uit of het nu van voor of achter kwam.
Daarom de Quest weer op de tafel en de aandrijflijn nog eens nakijken. We dachten de oorzaak te pakken te hebben, de kettingrol was kapot. Ik begin dus nu aan nummer drie in twee jaar tijd.
Quest weer van de tafel en nogmaals proberen, helaas nog steeds piepen en kraken.
Quest weer op tafel en dan maar alle bouten nalopen en de binnenzijde van de Quest controleren met de zaklamp. Helemaal in de neus van de Quest zag Allert wat carbon/aluminium slijpsel en daar helemaal verborgen voor het blote oog zit dus nog een inbusbout. De boosdoener was gevonden. Waar hij twee handen nodig had om de inbus vast te draaien, scheen ik bij met de zaklamp.

Om 13:00 kon in met een heerlijk stille Quest weer huiswaarts fietsen. Wat een genot is het toch om dan met de wind in de rug door de Flevopolder te cruisen. Binnen een uur stond ik helaas alweer op Stichtse Brug.

Daarnaast rij ik nu twee dagen op de bukker naar kantoor en ik moet zeggen dat gaat steeds makkelijker.
Nu nog 4 weken kilometers maken en dan gaan we de Mont Ventoux beklimmen. Doel is nog steeds om twee keer omhoog te rijden een keer vanuit Bedoin een een keer vanuit Sault. Grootste struikelblok is natuurlijk nog steeds mijn gewicht. Mijn collega’s met wie ik ga wegen rond de 80 kilo, ik zit net onder de 100. Mijn voordeel is dan weer dat ik inmiddels al bijna 6.000 kilometer heb weggereden dit jaar en zij vaak niet meer dan 1.000.
We zullen het wel zien, mijn streven is om rond de twee uur over de eerste beklimming te doen.

zondag 24 april 2016

Van ligger naar bukker

Het laatste verhaal is alweer even geleden, maar zoveel spannends gebeurt er niet. Ik rijd 's morgens naar Amsterdam met het kanaal aan mijn rechterhand en 's middags naar Nieuwegein met het kanaal aan mijn linkerhand. De Quest werkt keurig de kilometers af, maar is wel toe aan een servicebeurt, want de vorige is inmiddels meer dan 10,000 kilometer geleden. Op 13 mei staat de afspraak in de agenda in Dronten. Op het lijstje staan een nieuwe achterwiel, nieuwe spaken in de voorwielen en de remmen eens even lekker laten verwennen.


Zonsopkomst 6:43 bij Loenersloot


Ondertussen zijn ook de voorbereidingen gestart voor de beklimming van de mont Ventoux, als je je hier al op kunt voorbereiden in het platte Nederland. De beklimming vanuit Bedoin is bijna 22 kilometer met een gemiddelde van ruim 7%. Ik maak dus inmiddels ook weer kilometers op mijn racefiets en probeer als het weer het toelaat 2 maal per week de woon-werkrit op de bukker te doen.
En zo af en toe een weekend rit met wat kasseien. Ik merk wel dat het fietsen op de bukker wat meer tijd kost dan met de Quest, gemiddeld ben ik toch wel 20 minuten langer onderweg, zeker als de wind tegen is. De eerste paar keer kwam ik dan ook redelijk gebroken thuis, op de racefiets gebruik je ook wel een aantal spieren in je rug, die je in de Quest niet gebruikt.



Ook de collega's waarmee ik ga zijn volop in training. Er wordt gesproken over verzetten, eten en drinken voor onderweg, maar vooral hoe lang ga ik erover doen. Met mijn 100 kilo ben ik de zwaarste van het stel, maar degene met de meeste fietskilometers in de benen. Dat het afzien gaat worden staat voor mij wel vast. Het kleinste verzet wat ik kan monteren op mijn racefiets is een 39 *28, ik ben nog een man zonder trippel.

Voor Luik Bastenaken Luik had ik hier vroeger genoeg aan, want ik reed daar nooit kleiner dan          39*23. Er gaan zelfs stemmen op om de berg twee keer te beklimmen, mocht de eerste keer een "makkie" zijn.


zondag 14 februari 2016

Grijs en zwaar

Mensen wat ben ik de winter zat. In januari ging het allemaal nog wel en de maand afgesloten met 1,000 kilometer. Wat een drama daarentegen is februari, alleen maar grijs en nat. Ik heb de Quest in de eerste week herhaaldelijk laten staan, omdat ik gewoon geen zin had om weer door de regen te moeten fietsen. Mijn vrouw en ik hebben er zelfs over gedacht om te emigreren richting de Canarische Eilanden en om daar dan een baan als zwembadschilder aan te nemen. Ook nu is het buiten weer niet al te best en valt er een combinatie van regen en natte sneeuw. Komende week ziet het er met temperaturen van rond het vriespunt gelukkig iets beter uit, want er wordt weinig tot geen neerslag voorspeld.
De lage temperaturen zorgen dan wel weer voor een lagere snelheid, maar die 10 minuten extra reistijd neem ik met droog weer graag op de koop toe.

In mijn vorige blog schreef ik over de bandenwissel, daar kwamen wel een paar minder fijne dingen aan het licht. Mijn voorwielen hebben ondanks de milde winters toch te lijden van de pekel die op de wegen wordt gestrooid.

Zoals uit de foto blijkt zit er rond de spaaknippels aardig wat roest. Ook rijd ik weer rond met een gebroken een spaak, maar 1 kan ik er wel missen.

Mijn achterwiel is er echter slechter aan toe. Toen ik deze aan het schoonmaken was ontdekte ik diverse scheuren (10) in de velg. 
Ik heb inmiddels contact gehad met Velomobiel en dit wiel zal toch vervangen moeten worden. Volgens Theo is dit met een uurtje te doen. In mijn vorige Quest zaten nog platte aluminium velgen, maar die heb ik niet kapot gekregen.
Vroeger reed ik met de racefiets mijn achterwielen ook weleens op deze manier kapot, dat het me met de Quest lukt verbaast me wel.
Over een paar weken als het 's ochtends weer licht is, ga ik dus maar richting Dronten om e.e.a. te laten verhelpen.

Daarna zal ik iets minder in de Quest gaan zitten en af en toe een woon-werkrit met de bukker gaan maken. Want samen met een aantal collega's hebben we het plan opgevat om in juni de Mont Ventoux te gaan beklimmen.


dinsdag 26 januari 2016

Echte bandentest


Op vrijdag 15 januari heb de Durano’s ingewisseld voor 2 nieuwe Kojaks op de voorwielen.
De Durano’s in de schuur gehangen, want die gaan er over een paar weken weer onder als het voorjaar losbarst.

Het weekend van 16 op 17 januari viel ook in het midden van het land eindelijk de winter in. Op maandagochtend vroor het 6 graden toen ik de Quest pakte om een woon-werk rit te maken, dat was wel even wennen na de hoge temperaturen tot nu toe. Voor de zekerheid ook mijn overschoenen aangetrokken om geen koude voeten te krijgen.
Maar mijn hemel wat fietste dat weer zwaar zo door die kou heen, de snelheid is dan ook gelijk verdwenen en de 40 km per uur kreeg ik bijna niet op de teller.
Het gekozen verzet wordt ook wat kleiner, normaal rijdt ik met een 57-14 rond, maar in de kou zijn dat toch snel 2 a 3 tanden kleiner.

De dinsdag ging eigenlijk van hetzelfde laken en pak, helder koud weer en daardoor geen snelheid in de Quest. Op woensdag en donderdag heb ik 2 dagen lekker warm het OV genomen. Op vrijdag weer in de Quest gekropen. Het was toen al iets warmer, de temperaturen lagen net iets boven het vriespunt, maar op de weg naar huis ’s middags merkte ik daar weinig van. De koude zuidoostenwind die ik tegen had op weg naar huis zoog werkelijk het laatste restje energie uit mijn benen en de snelheid lag rond de 35 km per uur.
Ik had eerst het idee, misschien word ik wel ziek zo beroerd ging het.

Wat een verschil was dat echter met de maandag. Om 05:45 in de Quest, temperatuur 9 graden boven nul. Enige nadeel die ochtend om 05:50 stond ik al een band te vervangen. Mijn hagelnieuwe Kojak, 300 kilometer mee gereden, reed ik finaal aan barrels. De glasscherven van een bierflesje had ik in het donker over het hoofd gezien.
De rest van de rit verliep gelukkig voorspoedig.

Maar toen ’s middags naar huis, temperatuur 14 graden boven nul. De wind uit het zuidoosten, kracht 3, stond net als vrijdag tegen. De snelheid langs het Amsterdam-Rijnkanaal lag continue boven de 44 kilometer per uur. Gelukkig was het toch niet zo erg met de conditie gesteld.
Ik heb nu eens echt goed kunnen zien wat de temperatuur doet met het rubber dat onder de Quest ligt en de extra weerstand die je ondervindt door de koudere lucht.
Nog 5 weken te gaan, dan zit deze winter erop en zoals het er nu naar uitziet blijft het nog wel een week of 2/3 te warm voor de tijd van het jaar.

zondag 3 januari 2016

Terug- en vooruitblik

Iedereen allereerst de beste wensen voor 2016, dat het maar een gezond en sportief jaar mag worden.

Korte terugblik op 2015

Afgelopen jaar stopte de kilometer teller op 14,600 kilometer, voor mij een nieuw persoonlijk record.

De verste rit maakte ik al vroeg in het jaar, tijdens het rondje Texel. Gestart in Schagen en de stoet onderweg opgepikt. Daarna heerlijk toeren over het eiland Texel. 's Middags terug in het kielzog van Wim Schermer die mij door Alkmaar loodste en me bij de Woude afzette, waarna ik verder huiswaarts koerste. Een prachtige tocht verreden onder perfecte omstandigheden. Zeker iets om in 2016 weer naar uit te kijken.

Verder volgde nog wel meer toeristische tochten en dan met name richting Arnhem of Kinderdijk om dan heerlijk over de dijken te zoeven. Voor 2016 zit dat er richting Arnhem niet in. De dijk aan de zuidzijde wordt op dit moment verhoogd en op diverse plekken moet je op dit moment allerlei omleidingsroutes volgen. Iets wat nog jaren gaat duren. 

Het mooiste van 2015 was natuurlijk het bezoek van de Tour de France aan Utrecht begin juli.
Hieronder nog een foto van de Quest bij de vrachtwagens van Cofidis. De mecaniciens hadden zeer veel belangstelling in de fiets. Een evenement dat voorlopig niet meer in Nederland start, maar volgend jaar hebben we wel de Giro Italia die in Apeldoorn van start gaat.

\


De meeste ritten waren echter gewone woon-werk ritten, hiervan zullen er in 2016 weer vele volgen.
Lekker zoeven langs het Amsterdam Rijnkanaal.
De oliebollentocht zat er voor mij dit jaar niet in, ik vond het simpelweg te ver weg om daarheen te fietsen. Of ik had het in twee of drie etappes moeten doen, maar daar had ik de tijd niet voor. Voor volgend jaar zet ik hem gewoon weer op de kalender, wie weet is het dan iets dichter bij huis.