dinsdag 28 juni 2016

Mont Ventoux


Zoals al vaak geschreven de Mont Ventoux zou beklommen worden met de racefiets.
Uiteindelijk toch besloten om te gaan, mijn oogleden hadden weer hun normale omvang, dus we zouden wel zien hoe e.e.a. zou gaan.

Op donderdagochtend vertrokken we om kwart over 5 met de auto uit Nieuwegein en dat na een korte nacht met veel regen en onweer. Na een hele dag rijden kwamen zo’n 12 uur later aan in Saint Colombe aan de voet van de Mont Ventoux pal aan de D947. Het uitzicht vanuit het zwembad bij het hotel spreekt boekdelen.



Uitzicht vanuit het hotel

 
’s Avonds zijn we met z’n vijven wat gaan eten in het dorp Bedoin en na het eten konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn we op terugrit naar ons hotel een kilometer doorgereden om te zien hoe de bocht van Saint Esteve eruit zag en hoe erg de eerste meters door het bos wel niet zouden zijn. Gelukkig heb je hier vanuit de auto niet een heel goed beeld van anders was de moed ons gelijk in schoenen gezakt.

Op vrijdagochtend was het om 7 uur ontbijten, want wij wilden om 8 uur aan de rit naar boven beginnen, dit i.v.m. het weer. Het werd die dag namelijk 35 graden.
Eerst hebben we ons laten afzakken naar Bedoin waar nog een foto bij de fontein werd gemaakt en toen was het tijd om eraan te beginnen. De eerste 5 kilometer zijn nog redelijk vlak, tussen de 4 en 5 procent. Samen met collega Cees reed ik al snel voorop de andere drie achterlatend in hun eenzame strijd naar de top. Na een kilometer of vier kwamen we langs het hotel waar we overnachten.


Ons hotel: La Garance



en kort daarna was daar dan de befaamde bocht waar het bos begint. Ik heb Cees (30 kilo lichter en 20 jonger) daar een prettige dag gewenst en weg was hij. In het bos kon ik de eerste 3 kilometer nog een tempo van rond de 9 kilometer per uur aanhouden, maar dit was toch wat te veel van het goede. Tevens kreeg ik mijn verzet niet in de kleinste versnelling (39*28). Iedere keer als ik de 28 schakelde liep de ketting naar het tandwiel ernaast een 25. Ik ben heel even gestopt op het probleem op te lossen, maar helaas. De Ventoux zou vandaag bedwongen moeten worden met een 39*25. Verder dus weer en proberen niet al teveel in het rood te rijden. Na 4 kilometer in het bos haalde ik tergend langzaam twee Belgen in en ik besloot om lekker in het wiel te gaan zitten. Hun snelheid lag maar een fractie lager dan die van mij en zo was ik staat om pratend door het bos heen te komen, ik had dus nog lucht genoeg.

Eenmaal uit het bos komt Chalet Reynard in zicht en daarna zou het allemaal wat minder steil worden. Wat een tegenvaller is dat, want van die verhalen is niet veel waar. Toen ik naar links keek zag ik de weg net zo steil als in het bos weer omhoog gaan, gelukkig duurt het vanaf hier nog maar 7 kilometer. Het werd hier wel wat drukker met fietsers, dus af en toe kon ik eens iemand inhalen.

Voorbij het monument van Tom Simpson begin je aan de laatste kilometer en die is ook van een aardig niveau kan ik vertellen, gemiddeld 10%. Uiteindelijk draai je dan de laatste bocht door en is het nog 100 meter stevig op de trappers om dan voldaan te gaan genieten. Uiteindelijk stond ik na 2 uur en 20 minuten op de top, 5 minuten langzamer dan waarop ik had gehoopt.






 
Na een kilometer of 5 in het bos had ik al besloten om het bij 1 beklimming te laten. Ik vond het in het dal simpelweg te heet om ook nog vanaf Sault omhoog te gaan rijden. Af en toe moet een mens zijn gezonde verstand gebruiken. Ik heb daarom op de top gewacht totdat mijn andere 3 collega’s boven zouden komen. We hebben daarna nog wat foto’s gemaakt en zijn gezamenlijk terug gegaan naar het hotel. Mijn ander collega, Cees, is er uiteindelijk in geslaagd om 3 maal op 1 dag de Ventoux te beklimmen. Ik moet zeggen ’s avonds was hij niet de gezelligste persoon aan tafel.

De volgende dag hebben we nog een heerlijke fietstocht gemaakt door de Gorges de Nesque. Wat een prachtige rit was dat.

De les die ik heb geleerd is dat ik de volgende keer 10 kilo moet zien kwijt te raken en iets aan mijn bukker moet doen om daar een lichter verzet op te kunnen rijden. Hetzij een compact of een tripple. Ik denk namelijk dat ik de enige die dag ben geweest die met een voorblad van 39 tanden de Mont Ventoux heeft bedwongen.

Wat mij ook opviel is dat er aardig wat mensen zijn die ongetraind aan dit ritje van nog geen 22 kilometer beginnen. Gekleed in gewone kleding met een half litertje Vitel water in de bidonhouder denken zij boven te komen. Zij zijn echter al snel ridder te voet en ja dan sta je daar in dat bos. Toen wij op zaterdagmiddag in Bedoin zaten te lunchen kwam de traumahelikoper weer terug van de top. Later hoorden we dat de Mont Ventoux weer een mensenleven had geeist. Bereid je dus terdege voor als je aan deze onderneming wil beginnen.










 

zondag 19 juni 2016

En toen zei het lichaam stop.

De training voor de Mont Ventoux was in volle gang en de vorm was uitstekend, maar toen…

Op vrijdag 3 juni werd ik wakker met een dik linker ooglid, altijd lekker net voor het weekend. Er stond echter een weekendje Rotterdam gepland samen met mijn vrouw. Gewoon gaan dus, dat oog gaat wel weer over. Op zaterdag wat het geheel nog dikker en roder geworden, maar ach, komt wel goed.

Maandag gewoon naar kantoor met de racefiets en het ooglid begon er alweer wat beter uit te zien. Bij mij leefde het idee, we hebben het ergste achter de rug. Op dinsdag had ik echter het gevoel alsof ik mijn ooglid had verbrand, vuurrood en dus zwaar ontstoken, naar de huisarts dan maar. Met een antibiotica zalf kwam ik weer naar buiten en het smeren kon gaan beginnen. Ondertussen ook het ooglid warm houden om een en ander te laten rijpen.
De woensdag ging, de donderdag kwam en met mijn oog ging het steeds slechter. Ik kon nog kijken door een spleetje en de tranen liepen er continue uit.
Opnieuw naar de dokter, om met een andere antibioticazalf weer naar buiten te komen.

De nacht van vrijdag op zaterdag was echter niet te doen en ’s morgens om 7 uur heb ik de huisartsenpost van het ziekenhuis gebeld. Om acht uur kon ik er terecht, want dan zou er een verse ploeg doctoren aanwezig zijn.
Na het afdoen van mijn zonnebril, zag de arts het gelijk, dat wordt snijden. Na een half uur liep ik als een piraat het ziekenhuis weer uit.



Tevens kon ik gelijk een stevige antibiotica kuur ophalen bij de apotheek. Ook kreeg ik het dringende advies om gedurende de kuur niet te sporten en lichaam zoveel mogelijk rust te geven.

Nu voelde ik ook totaal niet de behoefte om te gaan sporten, want ik voelde mij echt beroerd. We zijn nu een week verder, mijn linker oog is bijna weer geslonken tot zijn normale proporties. Ik heb nu dus een week geen racefiets of Quest aangeraakt.

Uitdaging gaat nu worden om weer helemaal fit te worden, want volgens plan reizen we donderdag a.s. af naar Bedoin om dan de volgende dag aan de klim te gaan beginnen.
Ben benieuwd of mij dit gaat lukken.